مرحله خاصی از زندگیمو دارم میگذرونم و توی حال و هوای خاصی هستم. هم به اینجا سر میزنم گاهی و هم به اون یکی دیگه. احتمالا هر دو کم کم جمع میشن و منو توی mrsoltany. پا به رکاب شما شدن هبه ایرانی بودن ماست آقا. امشب دلم برای آن حیاطی که راه رفتن و سرپا ایستادن را در دنبال کردن کبوترانش یاد گرفتم تنگ شده است. کاسه های نشکن طلایی که درمان هرچه دل شکستگی و بی کسی مان بوده. ولی هیچ هدیه ای بهتر از زیارت جامعه تان برایم نبوده آقا.

خیلی وقته ننوشتم اما نه اینکه نیومدم اومدم اما نشد. ازسفرم نتونستم بنویسم ازپابوسیت که دیوونم کرده بود از روز نیمه شعبان حرمت. از سحرای حرم تا طلوع آفتاب. ازضریح پنجره فولاد ازاون آرامشی پس از طوفان. قربون کرمت واسطه شو ارباب تاخدابهم اینبارم رحم کنه و این مشکلم ازسرم رفع بشه.

من همانم که در خلوت از توحیا نکردم ودر آشکارنیز مراقب فرمانت نبودم. با آنکه میدانستم ازهمه چیزی خبرداری ولی باتمام این حرف ها.