میفشارم دستان دوستانی را که کپی نمیکنند نوشته هایی را که از دل بر می آید. تاریخ یکشنبه ۱٦ آبان ۱۳٩٥. با چادر رنگی هم شهر زیباتر می شود! خواب و آلوده و خسته همچون دیگر مردم شهر در قطار ایستاده بودم که چهار زن یکی از یکی جوان تر با چادر های رنگی سوار شدند .

بنویس تا روزگار خاطره تو خط نزده. پیر شدن,فراموش شدن و فراموشی گرفتن رو دوست ندارم. اینجا می نویسم برای یادآوری جوونی تو دوران پیری,برای بچه هام که دلم میخواد مادرشونو از لابه لای نوشته هاش بیشتر وبهتر بشناسن و برای تو که غریبه ای اما مطمینم که با همراهیت و خوندن دلنوشته هام از هر آشنایی آشناتر خواهی شد. ماهیه از همیشه آرام تر.

آن عشق که در پرده بماند. عشق است و همین لذت اظهار. اگر می شد درد را دید! کنار سنگ مزارم دلی دوباره بکارید. دورت پر است از اینها. این جا سکوت هم درد می کند. صدایت قشنگ ترین موسیقی دنیاست. یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد. این حرفها نشانه ی سودا نیست. تو را بیشتر از تعطیلی مدرسه دوست دارم. از این جهان به ستوهم.

خاطرات تلخ و شیرین زندگی من. روزهای خاکستری دیگه با لاک هم رنگی نمیشه. باز هم همان حکایت همیشگی. خیلی وقته نیومدم چیزی بنویسم. انگار یک قدم بزرگ به اندازه ی چندین سال جلوتر رفتم.