باغ باران خورده می نوشید نور. لرزشی در سبزه های تر دوید. او به باغ آمد درونش تابناک. سایه اش در زیر و بم ها ناپدید. شاخه خم می شد به راهش مست بار. او فراتر از جهان برگ و بر. باغ سرشار از تراوش های سبز. او درونش سبزتر سرشار تر. در سر راهش درختی جان گرفت. میوه اش همزاد همرنگ هراس. پرتویی افتاد در پنهان او. دیده بود آن را به خوابی ناشناس. در جنون چیدن از خود دور شد. دست او لرزید ترسید از درخت. شور چیدن ترس را از ریشه کند. دست آمد میوه را چید از درخت. راستش یکم باهاتون حرف دارم.

تقدیم به او که زیباست و زیبایی را دوست دارد و دنیای زیبای مرا تسخیر کرده است. این فاصله هاکه درمیان مابسیارند. یک روزبه دیدنت می آیم.

وقتی معصوم ترین چشایی که تاحالا تو عمرت دیدی دیگه برق نزنه. میتونی یقین پیدا کنی دنیا دیگه به آخر خط رسیده. وقتی ساده ترین قلب دنیا هرروز با نقاب از جاش بلند شه.