میان همهمه برگهای پائیزی فقط تو مانده ای که هنوز از بهار لبریزی. یکشنبه 3 دیماه سال 1391. بی اختیار مداد رو برداشتم و نوشتم نمیدونستم چی مینویسم اما همچنان مینوشتم. یکشنبه 19 آذرماه سال 1391.

درد اين فاصله ها منو به فريادميکشه. گر نیایی تا قیامت انتظارت می کشم. هست اینجا انتظارت می کشم. و احساس میکند که شاخه می لرزد. ولی به خواندن ادامه می دهد . زیرا مطمئن است که بال و پر. سايه انداز ای همای مرحمت بر بام ما. صرف شد در شام هجرت سربسر ایام ما. ما کجا و دیدن رخسار نورانی او.

و چه پناهی امن تر از. عشق گاهی در شبی تاریک,. تنها زیر نور تو متولد میشود. اولین روزی که از قطار خدا. توی دیار این زمین خاکی. با یه عالمه نور که توی. کوله بارم پر کرده باشم. ساکن یه شهر سبزو آبی ام.

با ما بروز باشید! این روزها کم و بیش می نویسم و قدری هم عکس می گیرم. معتقدم همه عکس ها در جایگاه خودشان سرشار از عشق و عاطفه و احساس و مهمتر از همه ذوق هنرمندانه هستند. هفته او ل دی 1391. هفته او ل آبان 1391. هفته او ل شهریور 1391. هفته او ل دی 1390.