بخشدار مرکزی اسدآباد معرفی شد. خسته نباشید آقای عبدی کوند و بهتون تبریک میگیم آقای طاهری. آقای رحیم الوندی عصر امروز در انجم.

آنقدر از یاد رفتم که شاعر شدم. از روزهای خسته من کم نمیشوی. بر زخمهای کهنه که مرهم نمیشوی. این سیب سرخ راه به جایی نمیبرد. هی توبه میکنی و هی ادم نمیشوی. یا هستی و نیستی خودت میدانی. حوا بشوم که چه! ادم بشو نیستی خودت میدانی .

هر چه می خواهد دل تنگت بگو. وقتی دلم برای عزیزش تنگ می شود. یکباره کل عالم از سنگ می شود. وقتی صدای فروریزشش رسد به گوش. ها های آدمیان چه قدر ننگ می شود. ای آسمان توکه هستی پناه من. با این ستم که به صدرنگ می شود. سایه ی دوست در این درگه فانی باقیست.

امروز سومین سالگرد روزی است که بهترین هدیه ام را گرفتم. غزل زیر هرچند ناقابل هدیه می شود به همین بهترین هدیه دنیا. و ریخت خاک بشر را در آب چشمانت. نیافریده خودش شد خراب چشمانت. پس از ملائکه شیطان به پای تو افتاد. که غبطه می خورد اکنون خدا به چشمانت. حدود شش شب و شش روز دست و پا می زد. ولی رها نشد از منجلاب چشمانت.

من برای دیدنت لحظه شماری می کنم. مثل سربازاسیری بی قراری می کنم. اعضای وجودم غرق درآرامش است. با تواحساس قشنگ هم جواری می کنم. شب به همراه تمام ابرهای آسمان. دشت اندوه دلم را آبیاری می کنم. یاد توشیرین ترین رنج است باورکن که من. جزغم عشق تو خوردن روزو شب درزندگی. مثل چشم روزه دارانی که می جویند ماه.

دردت به جان عاشق اردیبهشتی ام. راستش این روزها نه خواندن و نه سرودن شعر اقناعم نمیکنه تا اونجایی که یادمه امسال یه غزل. مثنوی یکی دوتا غزل و چند تا کار نیمایی نوشتم که آخرین نیمایی ها در محرم بود و هر دو هم. عاشورایی تا چه قبول افتد و چه در نظر اید الان یکی از نیمایی ها که مال چند ماه پیشه می نویسم.

واگویه های هادی وحیدی دربارهی ادبیات و فرهنگ. گپ و گفت کوتاه با ایسنا.

از یکی که حبسه تو تنهایی بی سرانجامش چیزی جز بی خبری نخواهید. سنگین تر از یک بغض لبهایم تکان خوردند. وقتی که لبهای تو خرج این و آن می شد.