قدرت تصورم را از دست می دهم. و نگاهم دقتی ندارد انگار. اگر که روحی داشته باشم البته. بیهوده است انگار اینهمه اینور و آنور کردن این همه تصویر و صدا. صدای نفسهای خودم را نمی شنوم.

نوشته هایی از این و ان در مورد داستان و فیلمنامه.

در لحضه ی صفر ساعت دیواری. در لحظه ی صفر ساعت دیواری. من هستم و زخم کهنه ی بیداری. من هستم و آرزوی لبخند تو و. دستی که تو بر جراحتم بگذاری. در ساعت صفر زیر باران هستم. انگار تو در حوالی ام می باری. خوابیده ام و خواب تو را می بینم. تو بر سر گهواره ی من هشیاری. در آینه یک مرد به هم ریخته ام. در آینه یک عالمه ناهنجاری. در آینه یک مرد به خود می آید. وقتی که تو دستی به دعا برداری. البته فصلنامه گره توی لینک های وبلاگ هم هست.

نشان داغ دل ماست لاله ای كه شكفت. اگرچه که سینه مالامال درد همداستانی است اما بر آن نیستم که به عادت مالوف راه مرثیه خوانی بگیرم و به طریق معهود گریه. دست بر هم کشیدم تا روزی چند بر این مایه بگذرد و قدری دورتر ازین آتش مینای قلم را بگردانم. پیشرفت های اجتماعی به خصوص در حوزه ی رسانه دستاوردهای شگرفی د.

حکایت غم انگیز عباس گربه ای در آبادان. و خیلی هم وحشتزده شدم. او مردی بود میانسال و کارگر نانوائی که حالا عمد یا غیر عمد و یا از روی بی احتیاطی. حادثه ای برایش پیش آمده بود. که به جنون گربه ای مبتلا شده بود. و خودش را گربه ستمدیده ای احساس می کرد که داغدار بچه هایش بود.

بگذار برخیزد مردم بی لبخند. من بدون چترم وچترم بدون من. ماه بودم می خواستم ماهی شوم آه شدم. نوشته شده در تاريخ سه شنبه ۲۵ فروردین۱۳۹۴ توسط شفیعی. به طواف من اگر می آیی با خود شورتی از فولاد بیاور. من فرصت محافظت از بنده ای را ندارم.