هنوز بوی عاشقی می دهم. هنوز نیمی از من به رنگ گذشته. از باران و پرسه های پاییزی پر است. در گذرگاهی که سبزترین یادها. به خون دل هایی جاودانه. از برق گوشه ی چشمان تقدیر سرازیر است. حس مبهم بادبادکی در من است! آنکه تمام تقلایش رهایی از دست کودکی ست. که همه ی امیدش به رقصیدن زیر نگاه سنگین او. خلاف مسیر باد است! ک س ی می آی د ا نگ ار! آنکه ذره ذره گرد طلسم کهنه خاموشی ات را.

من و خاطرات و عکس و نوشته. یه یاد خاله عزیزم . سلام ای غروب غریبانه دل. سلام ای طلوع سحرگاه رفتن. سلام ای غم لحظه های جدایی. خداحافظ ای شعر شبهای روشن. خداحافظ ای آبی روشن عشق. خداحافظ ای عطر شعر شبانه. خداحافظ ای داغ بر دل نشسته. تو تنها نمی مانی ای مانده بی من. تو را می سپارم به دلهای خسته. تو را می سپارم به مینای مهتاب. تو را می سپارم به دامان دریا. اگر شب نشینم اگر شب شکسته. تو را می سپارم به رویای فردا. به شب می سپارم تو را تا نسوزد.

روابط و دوستی های ما . بعضی از دوست هایمان را از بقیه بیشتر دوست داریم. گاهی اوقات یک نفر را خیلی خیلی بیشتر. گاهی اوقات یک دوستی یک روزه تا پایان عمر در ذهنت میماند و گاهی یک دوستی چند ساله را یک روزه فراموش میکنی. گاهی اوقات دوستی را که پس از سالها دوباره میبینی تو را خوشحال میکند و یا برعکس. صحبت تنها از دوستی نیست .

واقعه ای به پا خواهم کرد که سردی باران را بگیرد که آفتاب سوزان را مهربان تر کند که . شاید دلی را هم زیباتر کرد. نفس 0032 - آرامشی که آرامم نمی کند. ظ روز شنبه ٢ بهمن ۱۳۸٩. نباید چشمانش را می دیدم. دستانش را رها کردم و . یکباره همه جا روشن شد. را برای تولدم آورده بود! ستاره ها را یک به یک و به زحمت خاموش کردم. نباید چشمانش را می دیدم. دستانش را رها کردم و . یکباره همه جا روشن شد.