دلم میخواد بگم که بابام امروز به ناحق سرم داد زد و شخصیتم خورد کرد. اعصاب من و مامانم و خواهرام خورد کرد. سر کسی که هیچ دخلی به ما نداره. اوج بی غیرتی که صدات یر زن و بچت بلند کنی اونوقت به دیگران و غریبه ها که رسیدی اینقد نازک باهاشون حرف بزنی که همه بگن به به و چه چه. الان که فک میکنم میبینم اصلا دیگه حال و حوصله ندارم واسه هوای عاشقی. میترسم از یه شکست دوباره. اشکام بی دلیل داره میاد.

می نویسم به عشق عاشقان دل سوخته تمام دنیا. نوشته شده در تاريخ سه شنبه ۲۹ اسفند۱۳۹۱ توسط شهرامی منش. ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﯽ.

اصلا هم بحث من سر نوی ترانه ها یا صدای ابی. Raquo; هیچ وقت شهرام آذر رو نمیبخشم به خاطر بلایی که بر سر ملودی ناب و بی نهایت قشنگ بابک بیات. آورده و ابی هم باید بی رحماانه .

توی رویای دلم یه عکسی بود. وقتی که چشم به ایینه می زدم. تایه روز پشت غبار ایینه. چهره یه روح اشنا دیدم. قدیما دلم می گفت یه تک سوار. یه روزی به قلب من سر می زنه. واسه خستگی یه عمر من. اما این چهره توی ایینه. الانه داره نگاهم می کنه. با نگاهی مهرتون و بی صدا. انگاری داره خمارم می کنه. می گه پاشو غصه رو بذار کنار. بسه عمری گله و خستگیات.

برای بعضی چیزا وقتی نمی تونی اسم بزاری بهشون میگی . جهان و کار جهان جمله هیچ در هیچ است. هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق. شب در چشمان من است. شعر گونه های حجم مسافر. هرزگی های ذهن نجیب یک مترسک. در انزوای این روزهای غم. این روزهای نا اعتمادی های مزمن. دلم را اسیر تو کرده ام. و تو چ زیبا مهمان نوازی ام می کنی. هر چ هست زیباست و آرام. هر چ هست بی نیازم کرده. نگاه سومی که در سر چهار.

کاش میشد بغض را فریاد زد. نمی دوونی چقدر حضورت و دوست دارم. چشم های بیگانه رنگت! خواستم که این روز ها چیزی برایت بنویسم. برای چشم های بیگانه رنگ و خاموشت! برای ثانیه هایی که می شوم فراموشت. دگر نمی خواهم ز شوق پا تا به سر پر از شراره شوم. و درون آینه ها دوباره و دوباره شوم. دلیل این همه ترس های درون امید. و هی به خیال فرداهای خوب و سپید. زمان به من خندید! .

خواستم از تو بگویم تو خود در شعرم آمدی. درخت که می لرزید از سوز زوزه های باد. آخرین وداعش را کرد با برگ. و همچنان که خم می شد از تعنه های کلاغ های زشت. آهسته با خود زمزمه می کرد ترانه مرگ. برگ آهسته دستش از شاخه شد جدا و بر زمین غلتید. یاد می آورد روز های گرم رستن را. که بر آواز چکاوکان مست می رقصید. یا د آورد تعلیم اطفال کال سبز را با سرخی عشق. در روز های بی پایانی که نور می نوشید. شبانه هایی که در فضای موسیقایی سیرسیرکهاو غور باغه. می رفت به میهمانی مهتاب. گیسوانش را در آیینه مرداب.