عشق من با من سخن بگو. عشق من با من سخن بگو. چون دوستم میداری و تنگ در آغوش میکشی. تا توفانها و هراسهایم را آرام کنم. عشق من با من سخن بگو. از فریادهای شوقمان لبریز کنیم. شبهای آرام را افسون کنیم. عشق من با من سخن بگو. در شبی که قربانی سرنوشتهای شوم است. هیجانت را باید ثابت کنی. عشق من با من سخن بگو. دروغ هم حتا گفته باشی. حتا وانمود به شور و هیجان هم کرده باشی. عشق من با من سخن بگو. دو شعر از پل الوار.

بنده ای از بنده هاش. اسبی عصبی که می خواهد جهان را بدود. تندتر از ماشین های چشم گربه ای بدود و چهارنعل و یورتمه بدود. اسبی که از روی مجسمه های میدان می پرد. می شاشد به خط های عابر پیاده و فرهنگ رانندگی.

هر صدایی رو نمی شه بال زد. با تو پروانه گی اما کارمه . پشت می کنم به دنیای سرد. من میون حرف تو گریه می شم. به یاد هرچه عاشقانه .

چگونه می شود به کسی که مرده است بگویید. دلنشین تر از فنجانی قهوه. اما خاطرم را گرم میکنند. تو چمدانی از خنده هات میبندی. من برای یک صندلی خالی دلبری میکنم. درخت می نویسم ات . شمالی تر از جنگل های گیلان که می ایستی. ساحل در دامنت موج بر می دارد . چشمانت آفتابی حریص به دریا می ریزد . ببین هر بار اکه روی این سطر تو را می نویسم.

مرگ پیراهنش را عوضی پوشیده است. اما چند نکتهی ناچیز هم به نظرم رسید که به آنها اشاره میکنم. شاید به درد کارتان بیاید.