A Man Called Old Fashion.

نوشته های مرگ وار یک م رده. من باید آخرش این حرف رو یه جا بزنم. کم و زیاد ۵ سال. یه بار زنگ می زنم درجا بوق وجود نداشتن میزنه. یه بار انقدر زنگ می خوره که قطع میشه. سرچ که می کنی توو گوگل کلی آدم و دکتر میاد بالا ولی تو نیستی. تو خود آینده ی من بودی. میخوام ببینم الان کجایی . که اگه تو خوش و خوشبخت باشی. شاید یه روز منم شدم.

Saturday, May 18, 2013. به اندازه ی یک فنجان قهوه. ماجرای عجیبی ست بودن ما آدم ها.

سراب می سازم و سودا می ستیزم. نوشته شده توسط سراب ساز سودا ستیز. در اوت 9, 2015. هر کاری هم که بکنم انگار قرار نیست جمع و جور شوم.

باید به دست های جنون اقتدا کنم. خورشید من برگرد تا دورت بگردم. و اما بعد از سالها. حرف هاى نگفته ام يك عمر ته يك گنجه در دلم ماندند. بغض بد خيم و بد تراشم را ابر هاى سياه پوشاندند. لب خشك كويرى ام جان داد. ابر هاى خسيس و بى انصاف. گيسوان بلند باران را روى دريا هميشه افشاندند. هى نوشتم براى تو اما. شعر ها را غريبه ها خواندند. در حضور عميق و سردت بود كه مرا دور شهر چرخاندند.

8230; لگنها مال من نیستند. هیچ ضمیری برای من وجود ندارد.

خودم گفتم یه راه رفتنی هست. خودم گفتم ولی باور نکردم م م م م. همه آدما هستن تا یادم بره تو نیستی.

اینجا نیمه ی تاریک ماه است. همه چیز مثل قبل است نازنینم. هیچ چیز تغییر نکرده جز من. جز منی که بال هایم را در یک جدال نا برابر به یک سرمایه دار کوفتی باختم و آن را در جعبه ای بزرگ گذاشتم و پستش کردم به مقصدی دور. خون خانه را گرفته بود. خون گلیم قشقایی را سرخ کرده بود.