زیبا ترین تابلو نقاشی دنیا متعلق به منه . زیبائی افسانه وار ا ثر رافائل سانتسیو .

حال و روزنوشتهای من در این روزهای نبادا! یاد تو شعری است تراویده در نیمه شبی! برای خود خود افشین داورپناه. یاد تو که می افتم. مهی غریب تا حوالی مژگانم پیش میآید. و طراوت هزار سالهی بلوطی کهن. یاد تو همین ستاره است. که گ ر میگیرد و میافتد. تو ناگهانی ر ز سیاه هستی. تا فردای روشنی که هست. می دانم که هست! چه چیزی بهتر از چشمهای تو برای جذب توریست! و گرنه چه چیزی.

اینکه حتی ربن ا من بی دین یاد توی بی دین میندازه. آدم باید یک دوستی داشته باشد که در یک بعد از ظهر کشدار تابستانی بدون آنکه ازش خواسته باشی با ماشینش بیاید دنبالت. و ببرد بگردانت دور شهر. در تمام کوچه ها و پس کوچه ها بچرخاندت. از روبروی مسجد برایت بستنی قیفی بخرد. و تمام مدت یک کلام هم حرف نزند.