شعر ها را در jab بخوانید. چون هنوز نیامدم روی آب نتوانستند این جزیره را کشف کنند. پس هنوز مانده یک ایران دشمن من باشند. چقدر شنا بلد نبودن خوب است. من و عیسی و این آدم برفی بیچاره منتظریم تا بهار نرسیده به آسمان برگردیم. نوشته شده در ساعت توسط محسن رزوان. آموزشگاه آزاد هنرهای نمایشی سه نقطه. استاد بهرام شاه محمد لو. ثبت نام تا پایان فروردین ماه 1390.

بیابان را سراسر مه گرفته است. ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم. کند نگاه تو آغاز تا فسانه گری را. به یادم آورد افسانه ی فسون و پری را. تو پاک می کنی آخر ز متن حافظه ی شعر. دوباره فرصتم از دست رفته بود و نگاهم. برای او همه ی فصل های در به دری را.

باید به دست های جنون اقتدا کنم. خورشید من برگرد تا دورت بگردم. و اما بعد از سالها. حرف هاى نگفته ام يك عمر ته يك گنجه در دلم ماندند. بغض بد خيم و بد تراشم را ابر هاى سياه پوشاندند. لب خشك كويرى ام جان داد. ابر هاى خسيس و بى انصاف. گيسوان بلند باران را روى دريا هميشه افشاندند. هى نوشتم براى تو اما. شعر ها را غريبه ها خواندند. در حضور عميق و سردت بود كه مرا دور شهر چرخاندند.

از تو آغوش امن می خواهم. سال تبدیل ما به اعدامی سال تبدیل ما به زندانی. دنیای نکبتی ست برادرجان! بر خاک های مرده وطن دارم. در وسعت ندیده ی این دنیا یاران بی وفاست که من دارم. مغضوب بارگاه خدایانم اعلان جنگ دادم و جان دادم. از اهتزاز پرچم دشمن تا. بی گور و بی نشانه کفن دارم! دنیای نکبتی ست برادر جان! جز قیل و قال مرده ستیزش نیست. جز تیغ های آخته جز شمشیر بر جایگاه مسند و میزش نیست! اوج حماقت است و بلاهت. نه! اوج رذالت است ته عقده! دنیای نکبتی ست برادرجان! سال آینده .

صدای غار غار کلاغی از دور. کرمها جای شان نرم است. پ شت این پنجره ماه پیدا نیست. سالهای سال است که همراهات هستم. و هنوز که هنوز است.

غزل پست مدرن و تولد دوباره. این اشکها از رفتنت انگار مبهوت است. و سینه ام از درد تو انبار باروت است. اصلا حوصله تایپ یک غزل را نداشتم شرمنده. یک عذر خواهی به همه دوستانم که امروز ۳۱ فروردین ماه نمی توانستم با حوصله به روز کنم و اصلا نشد که نشد. امروز ۲۵ سالگی ام را برای خودم جشن گرفتم و یک سال به مرگ نزدیکتر شدم و یک شمع به کیک تولدم افزوده شد. پرنده کوچولو نه پرنده بود نه کوچولو. یک بحث فمنیستی قبل از پختن سیب زمینی ها.