چشمانم به اندازه تمام ابر های آسمان هوای گریه داشت. توانست این همه اندوه را از دلم بیرون کند. چه کسی می توانست با کلمات. آنقدر بازی کند تا بتواند. جادوی کلامش آرام کند! مگر میتوانستم زندگی را دوست بدارم وقتی. مگر می توانستم در هوایی نفس بکشم. اکنون غم مهمان دلم شده. در حالی که یک روز. عشق تو مهمان لحظه هایم. بودمگر می توانم غم را از دلم بیرون کنم از وقتی با رفتنت مونس تنها یی هایم شده! رفتنت را چطور باور کنم. و مرا قدری آرام کن.

خوب این آهنگی رو که گذاشتم تا انتها گوش کنید. انتها پست آخری رو که گذاشتم بخونید. مابقی را هم نقدا با خود به گور می برم. مرا سرد و بی روح در شوره زار زمان می یابی. به چهره پریده رنگ خود خیره می شوم. از گوشه چشمم به روی گونه می چکد.

وقتی دوستداشتن ما کنار گذر عمرمان است. ساعتها بی حوصله و پوچاند. سوم اردیبهشت نود و چهار. من برایت یک عمر آرامش کنار گذشتهام. مثل خرداد پر از حادثههای خوب. مثل گل سرخ کنار چشمهایت. و تکرار آفتابگردانهای عاشق باران. قهوهی تلخیست از دیشب مانده. من با حسهای گاه و بیگاهم.

خبر امد خبری در راه است. ای کریم زمان بیا که ابیات زندگی مانده اند بی قافیه شعرهایم بوی ت رک گرفته اند و مثنوی لنگی من پر شده است از واژگان گریز اری بیا و این غزل تکرار را با لبخند تذکر به فاضلاب زمان بسپار و بر تک درخت حیات خلعتی نو از طلب را بپوشان . بیا که این بالهای استعاری دیگر تاب و توان این مغرب و مشرق ها را ندارد . بیا که این روزها پرهای اشتی رنگ نگاهت را از من طلب میدارند و این چشمان ضریر که غروب برایشان رقعه ایست بی طلوع شرر شرم را از من تمنا میکنند . نیایش شما تو خالی است زی.

فراتر از عشق را در کنار. پنجره ای رو به ماه. همراهی شما دوستان نازنین را انتظار میکشم. عناوین آخرین دل واژه ها. یک شب تابستانی با حافظ. سرآغازی بر یک شب تابستانی. چرا نوروز باید ایرانی بماند. از کجا تا کجا! به دنیا آمدم تا ! خوش نشسته اید به خواندن دل واژه های پویان.