بانو آسیه درود به شما امیدوارم روزگار بر شما خوب بگذره شما درست شبی برای من کامنت خصوصی گذاشتید که من باز هم در فرودگاه بودم و در حال بدرقه کردن یکی از عزیزترین آدمهای زندگیم وقتی ساعت کامنت رو دیدم یادم افتاد اون لحظه چه بغضی رو فرو می خوردم یادم افتاد تو زندگی چقدر من بغض خورده ام به جای شکلات! من که خواستم بدونم برای چه کاری این پول خرج میشه گفت یکی از بچه ها مریض بوده و خرج بیمارستانش را از کسی قرض کردیم و با پول شماقرض را پس میدیم! راستش.

کاش بدون آنکه دلمان بلرزد به هم مهر بورزيم و کسي از لبخندهاي ما سوءتعبير نکند. بعد از مدتی باز خواهم گشت! سلام و صد سلام. کلی مطلب در ذهن برای نوشتن داشتم. گفتن از از دلیل نبودنهام. گفتن از فراموشی نا امیدیهام. گفتن از جا و مکان جدیدم. گفتن ازهزار گفتنی که دلم می خواست بگم. چطور بگم که نمی تونم فعلا اینجا چیزی بنویسم. هرچه هست اینجا برایم اونقدر عزیز هست که هرگز حذفش نکنم. بعد از این یشتر به خانه هایتان سر خواهم زد.

شادمانم که برای یک بار هم که شده یک نفر بر صندلی قدرت نشست و شرافتمند ماند. کسی که به مانند امروز. سنگ را نمی بست و سگ را رها کند. اگر امروز من و تو و ما میتوانیم بنویسیم و انتقاد کنیم به خاطر جو باز نوشتاری همان روزهاست. کسی که خود میدانست نوک تیز حمله ها و قلم ها به سوی اوست. تا مگر سوپاپ اطمینانی باشد برای بقا. He was elective not selective.