تو به من خنديدي و نمي دانستي. من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم. باغبان از پي من تند دويد. سيب را دست تو ديد. غضب آلود به من كرد نگاه. سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك. سالهاست كه در گوش من آرام آرام. خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم. و من انديشه كنان غرق در اين پندار. كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت. تو به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدي. پدرم از پي تو تند دويد.

نمیشه باورش کرد همین . میخوام برم سر اصل مطلب پس اگه باهاتون احوالپرسی نمیکنم و حالتونو نمی پرسم ناراحت نشین! بدون شک تعجب کردین که چرا این شعرو اول آپم نوشتم! آره درست فکر کردین وضعمون خیلی آشفته س! همش استرس. همش ناراحتی و گریه! دنیا واسمون خیلی سخت گرفته! منو ببخشین چون از گفتن خیلی چیزا عاجزم.

شب رسید ساعت دوازده نیم شب نشون میداد دختر خودش رو به تخت رسوند و مثل هر شب بدن ظریف وخسته اش رو زیر پتو قایم کرد وپتو رو تا جلوی چشمهاش کشید فقط چشمها بودن که میتونستن بفهمند بیرون اون پتو داره چه اتفاقی میفته.