اینجا نیمه ی تاریک ماه است. همه چیز مثل قبل است نازنینم. هیچ چیز تغییر نکرده جز من. جز منی که بال هایم را در یک جدال نا برابر به یک سرمایه دار کوفتی باختم و آن را در جعبه ای بزرگ گذاشتم و پستش کردم به مقصدی دور. خون خانه را گرفته بود. خون گلیم قشقایی را سرخ کرده بود.

همه کیفها را دو تا یکی میچپانی توی هم چون نمیتوانی تصمیم بگیری کدام را لازم خواهی داشت. شاید هم اصلا همهاش برای همین است. یک هفت صبح زیادی روشن.

منم زاییده ی تنهایی و اندوه. جهان را سبز مي خواهم و بس. در اين جهان نبود كسي هم زبان ما. چون شمع سوختيم و ليكن كسي نديد. ما را سوزد گريه و اشك عيان ما. برديم درد بزرگي به دوش خويش. كس با خبر نگشت ز بار گران ما. در زندگي ما كه همه درد و فقر بود. دو دست داشت قطعه ي ناني عنان ما. در ننگ غوطه وران كي زدند حدس. آوارگي و قصه ي درد نهان ما. فرياد ها كه بر سر هر كوي مي زديم. اما چه خنده ها كه بشر فغان ما.

درک نخواهم کر که چرا تیک تیک های قلبت را متوقف می کنی. تیک هم که شده با تیک تیک های قلب من نا هماهنگ. گوشه ی نا دنج و شلوغ کافه ای نشستیم و. در عین بی منطقی منطق های هم را میشمریم. منطق هایی که برخی به اشتباه آن را احساس می خوانند! پيام هاي ديگران . پس از مدت ها خانه خلوت شد.