کجای جهان ایستاده ام که نه خودم هستم و نه جهانی هست. هنوز چیزهای مانده بود که من رفتم. دستانی که انتظار می کشند با رنگ های سرد. شعر باید خود زندگی باشد. برای تو که می آیی. بخواب این قصه ها برای نشنیدن است. در درد تا دم مرگ. گمشده ام در دورترین خاطرات ذهن زمین.

تا که بودیم نبودیم کسی. داستان گربه را دم حجله کشتن. تا که بودیم نبودیم کسی.

سلام خوشملا و زشتو های من. به وبلاگم خیلی خیلی خوش آمدید. اینجا هرچی که دلم بخاد رو می نویسم. جان خودتون حلالتون نمی کنم اگه نظر ندید. جمعه بیست و دوم شهریور 1392. سيد محمد موسوى فقط از دوتا از بازى هاى ليگ محروم شد ولى در مورد تيم ملى هيچگونه محدوديتى اسش وجود ندارههههههه! تبريک به همه از جمله خودم خخخخخخخ.

هیچ کسی حال منو نمی دونه که با عشقت چی آوردی به سرم. باز باید قایم کنم تنهاییمو آخه وقتشه که روی صحنه برم. همه دارن اسممو داد میزنن غافل از اینکه غمامو حس کنن. نمیدونن که چقدر خالیه جات درست اینجا روبروی چشم من. حالا من موندم و نور صحنه ها یه سالن که بی تو نوری نداره. جای خالیتو می بینم روبه روم کی میتونه تورو یادم بیاره. وگر نه هرگز از عشقم بهت چیزی نم.