بابا بزارین من شروع کنم بعد غر بزنین که چرا آپ. همش داشتم درس میخوندم تا امتحانای. الان فکر میکنین با این غیبت. طولانی من چه قد حرف دارم که. چند روز پیش که امتحان جامعه شناسی. داشتم کلی تقلب نوشم رو کاغذ با خودم بردم سر جلسه. از شانس گند من ناظممون که خیلی باهوشه. ولی خب من تونستم جواب سه. تا سوال سه نمره ای رو از رو کاغذا بنویسم. میگم خوشحالین که مدرسه ها.

خدایابه داده و نداده و گرفته ات شکر. بم يرد روزگار با خاطراتش! نگاهت را غلاف کن! کمان ابروانت را رها کن که پیروز نخواهی شد. با ترانه میخورد بر بام خانه.

کوشش کن تا تنها باشی زیرا تنها به دنیا امدی و تنها از دنیا خواهی رفت. عشق را درک نکنی زیرا انقدر عظیم است که ترا نابود خواهد کرد.

باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم. باز باید مواظب اشک هایم باشم. دندونی که لقه رو باید کشید. بعدش حس خالی بودن جاش چند روز روی اعصابته. بعدش انگار نه انگار که روزی اونجا دندونی بوده. و این درست حکایت بعضی از آدمهای زندگیمونه. فلانی می گوید من که قابل نیستم با خدا خلوت کنم. عزیز من هر چه ناقابل تر باشیم خدا بیشتر اهمیت می دهد. خدا کسی نیست که فقط خوب ها را انتخاب کند.

اگر دلت درد میکند دوای دردش با منه. آه که در کودکی چه بی خیالی بیمه کننده ای هست و چه نترسیدنی از فردا. راستی عروسی های شهر من شروع شده به زودی از رسم ورسومات شهر واز عروسی ها براتون عکس میزارم. بهمن به تن دارم تو با آغوش مردادیت. اردیبهشتم کن که اوضاع معتدل باشد. پلاک آدم ها گذر موقت است! اگه ات.

هجوم عاشقانه هایت را دوست دارم. این بار که مرا دیدی ارام تر در اغوشت بفشارم. می ترسم از گرمای تنت ذوب شوم. فاجعه ای در راه است. دردهای من جامه نیستند تا ز تن درآورم. چامه و چکامه نیستند تا به سخن درآورم. اولین قلم حرف درد را در دلم نوشته است.