برای نوشتن هیچ دلیلی ندارم جز خالی شدن از خودم. مرا به کجا می کشاند. من بوی تو را دنبال می کنم. شاید تو آغاز من باشی. اما می دانم که مسیر. به جایی که تو هستی. نه می توان از آن سخن گفت. و نه به ساده گی از آن عبور کرد. هر لحظه که می گذرد. حرارت قلبت بیشتر می شود. تو می مانی و قلبی که. از همهمه ی مردمان عبور کند. بگوش آن کس که باید. قدم هایی به سوی ابدیت.

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم. اول محرم! ماه هاست نگاهت. نه! نگاهم را گم کرده ام. و مثل همیشه منتظر! دوباره همان حال و هوای شرمندگی. چشم دوخته به اربعین نگاهت و دوباره. مانده در عطش اربعین رسیدن به تو و نرسیدن! اینجا همچنان فصل عاشقی ست. همه جا بوی سیب می دهد. این روزها در حیاط دلم مدام سیب گاز میزنم. دلم عطر سیب خدا میخواهد. و در هر دم تنها به یاد توام.

من آه میکشم و تو ا نگ میزنی. کمی فکر میکنم تا حساب زمان. و آنچه که گذشته را بدست آورم. و ناگاه همه جا تار میشود. و میدوند از پی یکدیگر باز. اشک های غلتانم از پس هم. تا باز شود راه این نفس هایی. روی از مادر که گریه کنان شکر میگوید برمی گردانم. و در دل نفرین میکنم. هرچه که باعث شد بمانم. و به یاد دینی که بازهم نپرداخته ماند می افتم. که بی میل و ناخواسته آمدم. و تو بی خبر از همه جا خواستنی شدی. و کوتاه شد این زبان.

نه من این منم نه تو. خودت را به عاقلی می زنی. اونجا یه دنیای دیگست! بارانی از جنس باران! 18 فروردین 92 را حافظ هم فراموش نخواهد کرد! باران هم تو را نیاورد. شعرها و نوشتههای ابوالقاسم تقوایی. نه من این منم نه تو. گاه گاهی وجودم را بلرزان.