برای پردیس که نبودنش بودن است و همین نبودنش کفایتم می کند. همیشه وقتی همه هستند یک نفر هست که نباشد. من آن دو حفره ی خیس .

نفرین بر نا حقان بی حق. بدون کلام سراغ متن های ترانه علیدوستی میرم. فقط برای نظر خواهی بچه ها و کسانی که دوست دارند ترانه خانم دوباره بنویسد.

این وبلاگ به آدرس زیر انتقال یافت. چرک نویس های فرفره خاتون. تماس از نوع خیره ماندن به سقف.

تی شرت مشکی ام توی کمد است. بعد از آن روزهای عذاب توی کمد مانده. نمی دانم می خواهم چه کنمش. نه می توانم دور بیاندازمش و نه ببخشم. نه می توانم نگهش دارم و نه فراموشش کنم. بار سنگینی شده که هر روز چند بار بهش فکر می کنم. احساس می کنم بیمار شده ام. نمی دانم این تکه ی عذاب را چه کنم. نمی دانم این تی شرت و این همه حال دگرگون را چه کنم. احساس می کنم به خاطره ی پدرم توهین می ش.

پراکنده نوشت های امین عظیمی. حمیده خیرآبادی را از صمیم قلب دوست داشتم . و شاید خبر درگذشت او جانکاه ترین خبری باشد که از ابتدای سال 89 شنیده ام . چقدر دوست داشتم از نزدیک ببینم اش . همین دیروز بود که با یکی از مدیران فرهیخته ی رادیو در مورد دعوت از این هنرمند پیشکسوت صحبت می کردیم و افسوس و هزار افسوس که اجل فرصت نداد تا صدای گرم و چشمان مهربان او را از نزدیک ببینم.