زندگی تجربه شب پره در تاریکی است. یکی از روزهای چهل سالگیت. در میان گیر و دار زندگی ملال آورت. لابه لای آلبوم عکس هایت. عکس دختری مو مشکی را پیدا می کنی . زندگی برای چند لحظه متوقف میشود. تازه میفهمی بیست سال پیش. چه بی رحمانه او را. و باز از زبان او. کاش بشود دراین روزهای نفس گیر دوریت.

سال ۸۸ برای من خیلی آموزنده بود. پر از شادی های از ته دل و پر از ناملایماتی که گذشتن و می گذرن. بزرگترین چیزی که به دست آوردم مانا و بعدش هم دفاع از پایان نامه ام. اما چیزهای معنوی که بهشون رسیدم و برام خیلی ارزشمندن اینه که. ۱-توی هر اتفاقی که میفته مصلحتی هست اما این به این معنی نیست که من دست رو دست بذارم. ۲-آگاهی به جنبه های شخصیتی خودم و سعی کردن برای رسیدن به بالغ شخصیتی که این رو از مشاور خوبم دارم.

روزمرگی های یک خاک بر سر. با اینکه این بلاگفا دهنمون رو مورد مرحمت قرار داده ولی من یک نمونه عینی هستم. من واقعا کور شده ام. قضیه عشق و کوری رو عرض می کنم آقا جان. آخر آدرس اونیکی رو هم لو دادم. دیگه چیزی واسه از دس دادن ندارم. من و مامان مکرمه ام. با مترو می رفتیم بازار.

چقدر دلم برای اینجا و نوشتن تنگ شده. چقدر دلم برای اون روزایی که فکر می کردم سخت ترین روزهاست تنگ شده. نوشته شده در یکشنبه سوم اسفند 1393ساعت 12. حس سفید و خاکستری شدن اینجا! نشانه ی دوباره جوانه زدن است. چند سطر آبی می شوم. وسیع باش و تنها و سربه زیروسخت. یادداشت های یک عدد مامان خانومی. دورها آواییست که مرا میخواند .

من و این پسر 1. پست قبل را خیلی وقت پیش نوشته بودم و امروز ویرایش کردم و گذاشتم و بعد به دوستای وبلاگ قبلی ادرس دادم . به خونه ی جدید من خوش آمدید. من و این پسر 1.

به حق چیزای نشنیده! در چشم باد رو دوست دارم. کاملا مشخصه کارگردان برا فیلم وقت گذاشته و سر هم بندی نکرده. سوژه اش خوبه ولی من از مجریش خیلی بدم میاد. جالبه با اینکه این همه ادعای فضل می کنه چیز زیادی هم بارش نیست. البته خانومه خیلی چاق بودا! .