سر آن ندارد امشب كه برآيد آفتابي. یکشنبه بیست و سوم اسفند 1388. این بار برگشته ام به دوران کودکی. به مهد کودک بیمارستان بوعلی. چقدر ناگهانی دلم گلادیاتور خواست. همه ی همه ی همه ی فیلمش را! همه ی همه ی همه ی تنهایی اش را! و همه ی همه ی همه ی عشقش را! حتی همه ی همه ی همه ی slave خواندنش را.

چه کسی می داند که در این پیله تنهایی چه بر من می گذرد. خلایی بی انتها و مرگ بار. سکوتی که مدام جولان میدهد تا روحم را از هم بدرد. من به دیوارهای تنهاییم چنگ می کشم. در سکوت خود فریاد می کشم. آآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآه ه ه ه ه. و من مسافری دیوانه از دیار فلاسفه هستم.

پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنیاست. واسه همين فقط ميگم من از اينجا رفتم. اينقدر الکی گفتين نرو باورم شد. واسه همين از اين به بعد hadi. هرکی لوگوی منو گذاشت يا لينک داد. کامنت بزاره تا از خجالتش در بيام. بيايد اونجا تنهام نزاريدااااااا! پيام هاي ديگران . امروز يکمی به خودم اميدوار شدم. چند روزيه که از هيچکسی خبری نيست. اگه يکم ديگه کمکم کنيد بزودی يه حاله اساسی به همتون ميدم.