همه شب همسفر این دل دیوونه منم. وقتی وبلاگ حذف شود من با توجه به تجربه ای که قبلا داشتم فوری ثبتش کردم اونم بخاطری دوستی نه چیز دیگه ای و پسوردشم بهت دادم اما خودت گفتی . هستشبازم خوشحالم که ردی از خودت به یادگاری جا گذاشتی.

زدل می خوانم واز دل نویسم. تا چند چو بیگانه غریبی کنی با من. ساکت منشین تا که غم از دل. درقول و غزل شهره ی آفاق جهانی. بلبل ز تو آموخته آن نغمه سرائی. طلب می کنم از لعل. درویش تهی دستم و شد حرفه گدائی. با هیچ کسی فاش نکردم غم جانسوز. وآن دیده که دارند وفائی. عمریست که اندر ره تو چشم براهم. اگراز داغ غمش شکوه نداری.

یادداشت های روزا نه ی من. روزهای رفته ی سال را ورق میزنم . چه خاطراتی که زنده نمیشوند. چه روزهاکه دلم میخواست تا ابد تمام نشوند. وچه روزهاکه هر ثانیه اش یک سال زمان میبرد. چه فکرها که آرامم کرد و چه فکرها که روحم را ذره ذره فرسود. چه لبخندهاکه بی اختیار برلبانم نقش بست و چه اشک هاکه بی اراده از چشمانم سرازیر شد. چه آدم هاکه دلم راگرم کردند و چه آدم ها که دلم را شکستند. چه چیزهاکه فکرش را هم نمیکردم وشد و چه چیزهاکه فکرم را پرکردو نشد. آرامشی که هیچگاه تمام نشود.