کشتی مسافران را بر عرشه داشت. در حال گردش و سیاحت بودند. کشتی با حادثه روبرو شد و نزدیک به غرق شدن و به زیر آب فرو رفتن. روی عرشه زن و شوهری بودند. هراسان به سوی قایق نجات دویدند. ام ا وقتی رسیدند دریافتند فقط برای یک نفر دیگر جا مانده است.

نمی دونم چی بنویسم نمی دونم چه جوری شروع کنم. نمی دونم از آخرین پستی که نوشتم چند روز گذشته ولی مطمئنا هفت. باورتون نمیشه چقدر دلم برای غزل نوشتن اونم آن طرف تر از افق تنگ شده بود. امشب دوباره ابری ام اون قدر ابری که میتونم تا صبح بشینم و بنویسم! نمی دونم چرا این قدر بازار وبلاگ نویسی راکد شده من فکر میکردم فقط من نمیام انگار بقیه هم تو این مدت وضع بهتری نداشتن پس احتمالا هر چی که الان بنویسم مورد استقبال قرار.

از همه ی عزیزایی که بهم تسلیت گفتن. از خدا آرزوی سلامت و بقای. نون و پنیر و پسته.