سفیدیست! اینجا من هستم و سایه ام . همین و بس! بازم من موندم و دلتنگی. اهمیتی نداشت که روزه نمیگرفتم. حتی واسم مهم نبود که دیگران میگفتن بهم بی دین لامذهب.

تو مثل یک سایه ی بالدار همیشه بالای سرمی. پس من باید وارد نور بشم تا حقیقتت رو ببینم. فی البداهه و هذیان گونه مینویسیم. یکی در گیر است آن یکی در منگنه است آن یکی تر در گیر و دار خویشتن است آن یکی تر تر در من است! من کجام. برا تموم دخترایی که مثه توان. برا تموم دوستایی که مثه توان.

دلم می خوتد بشینم واسه یکی همه چیو بگم همه چیو! این روزا هیچ کسو ندارم براش بگم بدجوری تنهام! چقدر الکی بزرگ می شویم. سوم اردیبهشت و من در استانه ی سنی که هیچ وقت فکر نمی کردم بهش برسم یا اینکه اگه برسم چی می شه. نمی دونم هیس چنده نمی دونم چند ساله دارم اینجا ناله می کنم نمی دونم. اما دلم یه دوست می خواد که غریبه باشه که نشناسمو من بتونم از هر دری براش بگم اونم قضاوت نکنه گوش کنه فقط همین . خیلی مشنگ می زنم این روزاااااااااااااا. چشایی که هرز بپره مال من نیست دیگه نمی تونم توشون نگاه کنم.

این روزها می میرم در پس نگاه نابت. تنم دستانت را می خواهد که دل دل کند روی تنم. بیا بپیچ دور تا دور تنم. پرفسور رفت رفیقه نیمه راه شد.