گاه نوشت های یک ذهن مشوش. بیشتر از وبلاگی که برای خودم تو تنهایی می نوشتم. بیشتر از تمام وبلاگ هایی که از همون اول داشتم. به جایی که حجم عظیمی از خاطراتم رو تو دلش نگه داشت و هیچ وقت آخ نگفت. خیلی ممنون اینقد آسون منو داغون کردی. واسه احساسی که داشتم دلمو خون کردی. تو که هیچ حسی به این قصه نداشتی واسه چی. منو به محبت دو روزه مهمون کردی. همه عالم می دونستن که بری میمیرم.